Oude bekenden

Ze zijn terug van weggeweest: de Coloradopadden (Incilius alvarius). Toen de Zee van Cortez op de schop ging, verhuisden ze naar een verblijf achter de schermen, maar nu het Natuurbehoudscentrum is opgeleverd, kunnen ze hun oude onderkomen weer betrekken. Het voldeed immers nog prima en zo werd er gelijk wat geld bespaard. Ook de verblijven waar nu Aziatische zangvogels en wat zoutwatervissen leven en de toekomstige onderkomens van de gilamonsters en zeilhagedissen zijn ‘gerecycled’ voor het Natuurbehoudscentrum, al geldt meestal dat ze qua inrichting niet terug te herkennen zijn. De Coloradopad is een bijzonder dier, ook al ziet het er in vele opzichten uit als een doorsnee amfibie. Het IUCN beschouwt de Coloradopad als Least Concern, maar veel regionale overheden in de Noord-Amerikaanse Sonora-woestijn bestempelen hen als lokaal bedreigd. Hun witte gifklieren beschermen de padden immers wel tegen roofdieren (en zijn krachtig genoeg om een flinke hond om te leggen), maar tegen habitatvernietiging en pesticiden zijn ze niet opgewassen…

Schildpaddenschool

Nog meer nieuwe inwoners van het Natuurbehoudscentrum. In het zogenaamde ‘glazen huis’, de centrale ruimte van de zaal die alleen geopend is wanneer er toezicht wordt gehouden, heeft nog een aantal jonge schildpadden hun verblijven in gebruik genomen. In één terrarium zijn nu twee jonge spinschildpadden (Pyxis arachnoides), iets meer dan een jaar oud, te bewonderen en in een ander verblijf woont een kleine McCordsslangenhalsschildpad (Chelodina mccordi). Het zijn wellicht bekende namen: tot vrij recentelijk waren enkele volwassen McCordsslangenhalsschildpadden te vinden in het Aziëhuis en iets langer geleden hadden de spinschildpadden een verblijf in de Rivièrahal. Het zijn ook allebei soorten waar Blijdorp zich om prijst: beide soorten zijn opgenomen in de top 25 meest bedreigde schildpaddensoorten ter wereld. Van de McCordsslangenshalsschildpad wordt zelfs gedacht dat hij in het wild (functioneel) uitgestorven is. De Diergaarde behoort tot een handjevol organisaties dat met enige regelmaat fokt met deze soorten.

Soortgenoot

Het is een markante verschijning: de Scheepmakers kroonduif, een van de eerste dieren die je op de reis door de Maleise Bosrand tegenkomt. Sinds kort hebben ze gezelschap van een roodsnavelkitta, een kraaiensoort met een groot verspreidingsgebied in Zuidoost-Azië. Blijdorp had al een roodsnavelkitta, deze verblijft in Taman Indah. Mogelijk wil de Diergaarde uiteindelijk proberen een koppeltje samen te stellen met deze dieren. De roodsnavelkitta is een mooi dier: hun blauwgrijze romp met witte onderzijde en lange, sierlijke staart en hun zwarte kop met witte kruin staan in schril contrast met hun felrode snavel. Vergelijkbaar met onze eigen kraai zijn ze niet kieskeurig en eten ze wat voorhanden is en zijn ze te vinden in veel verschillende leefomgevingen.

Scheiding

Recentelijk is een hek opgetrokken in het bongoverblijf. Met de nieuwe rastering is het verblijf in tweeën gesplitst: een kant met zicht op de Mhorr-gazelles en een tegenover de zebra’s. Het is niet bekend wat het doel van het hek is: vooralsnog mogen de twee bongo’s aan dezelfde kant staan.

Macho-Makaak

Kuifmakaak Puzzle was een bijzondere: jaren lang werd gedacht dat hij onvruchtbaar was, want de fok met hem wilde maar niet lukken. In 2014 vielen er dan ook heel wat monden open toen bleek dat hij toch wel in staat was om zich voort te planten. Kennelijk had hij de smaak te pakken, want er werden in de jaren daarna nog heel wat kuifmakaakjes geboren. Na zijn overlijden in 2017 is de fok in Blijdorp echter stilgevallen. Daar moet een nieuwkomer, Kersen geheten, verandering in komen brengen. Zijn kennismaking met de groep verliep probleemloos. Wel vond hij de tunnel tussen het binnenverblijf en het buiteneiland een beetje eng, maar ook dat obstakel is inmiddels overkomen. De zwarte kuifmakaak is een kritiek bedreigde diersoort afkomstig van het Indonesische eiland Sulawesi, al loopt het Europese fokprogramma gelukkig op rolletjes.

Rectificatie

In een eerder nieuwsbericht lieten we weten dat, nu leeuwin Bente uit het fokprogramma gehaald wordt, de zogenaamde Shantee-lijn tot een einde kwam in Rotterdam. Na publicatie kregen we echter een e-mail van een kenner die ons enige inzichten gaf in het Europese stamboek van de Aziatische leeuw. Wat blijkt? Voordat Shantee in 2005 naar de Diergaarde kwam, was ze elders al bevallen van een dochter genaamd Kolya. Shantee was al zwanger van Bente toen ze naar Blijdorp kwam, oftewel: deze Koyla is een zus van Bente. Koyla beviel later in Planckendael van een nestje van vijf. Een van die kleintjes kreeg uiteindelijk de naam ‘Lalana’. Lang verhaal kort: Lalana is een kleindochter van Shantee en de drie welpjes zijn dus achterkleinkinderen van Shantee. Zo leeft de oorspronkelijke Aziatische leeuw van Blijdorp dus alsnog voort…

In Memoriam

Verzorgers bevestigen inmiddels dat het laatste Zuid-Afrikaanse stekelvarken eind vorig jaar ingeslapen is. Op zijn oude dag kwamen steeds meer kwaaltjes aan het daglicht, maar toen hij zelfs niet meer in staat was om te eten (zijn kaken hadden een lange achtergrondgeschiedenis van behandelingen) is besloten om hem uit zijn lijden te verlossen. Of Blijdorp plannen heeft om nieuwe stekelvarkens te gaan houden in de Krokodillenrivier, is niet bekend.

Blijdorper Baby’s

Het is de voorbode van de geboortegolf die ons dit voorjaar te wachten staat: nadat begin januari al een witkruinmangabey geboren werd, inmiddels Quinn gedoopt, zagen in de Maleise Bosrand in de vroege uurtjes van afgelopen vrijdag en vandaag twee jonge bantengs het levenslicht. Het zijn de laatste jongen van banteng Bas, die zelf eind vorig jaar overleed.

Foto: Greet van Norde (BB-Facebook)